Αντισεισμικός Σχεδιασμός
Ο Αντισεισμικός Κανονισμός ψηφίστηκε ως νόμος του κράτους και εφαρμόστηκε το 1959 Β.Δ. 19/26-2-1959, αναθεωρήθηκε μερικώς το 1984 με τις διατάξεις της υπουργικήγς απόφασης Ε.Δ.2α/01/44/Φ.Ν.275/4-4-84. Το 1992 ψηφίστηκε ο Νέος Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός (Ν.Ε.Α.Κ.) - Φ.Ε.Κ. Β΄ 613/ 12-12-1992, ο οποίος καταργεί τον πρώτο κανονισμό του 1959 και εφαρμόζεται σε συνδυασμό με τις τροποποιήσεις που περιέχονται στον Κανονισμό του 2000 (Ε.Α.Κ. 2000) - Φ.Ε.Κ. 2184 Β΄/20-12-1999.
Οι απαιτήσεις του Αντισεισμικού Κανονισμού εμπεριέχονται με την μορφή συντελεστών που αφορούν τη σεισμικότητα της περιοχής της τεχνικής κατασκευής, την επικινδυνότητα του εδάφους, την σπουδαιότητα της κατασκευής, τον συντελεστή συμπεριφοράς, τον συντελεστή θεμελίωσης κλπ.
Έτσι ο Ελληνικός χώρος έχει χωριστεί σε 4 ζώνες σεισμικότητας ? από την ζώνη "Ι" της χαμηλής σεισμικότητας μέχρι τη ζώνη "IV" της υψηλής σεισμικότητας -, τα εδάφη χωρίζονται σε 4 κατηγορίες επικινδυνότητας ? από "α" κατηγορία με μικρή επικινδυνότητα μέχρι "δ" κατηγορία εξαιρετικής επικινδυνότητας -, ενώ τέλος οι κατασκευές διακρίνονται σε 4 κατηγορίες σπουδαιότητας ? από μεγάλη σπουδαιότητα (τηλεπικοινωνίες, επιτελικά δημόσια κτίρια, μουσεία κλπ) μέχρι μικρή σπουδαιότητα (αγροτικά οικήματα).
Α) Η κατασκευή θα πρέπει να μην υποστεί ζημιές σε μικρούς σεισμούς (ελαστική συμπεριφορά).
Β) Η κατασκευή θα πρέπει να υφίσταται ελεγχόμενες πλαστικές παραμορφώσεις σε μεγάλους σεισμούς με μικρή πιθανότητα να συμβούν κατά τη διάρκεια της χρήσιμης ζωής του έργου.
Επομένως η κατασκευή δεν πρέπει να καταρρεύσει από την αναμενόμενη μέγιστη ισχυρή κίνηση κατά τη διάρκεια ζωής της (60 χρόνια). Με βάση τη φιλοσοφία αυτή επιτρέπουμε σε μια κατασκευή να παραμορφωθεί στην πλαστική περιοχή κατά τη διάρκεια ενός ισχυρού σεισμού, γιατί δεν θα ήταν ορθολογικό για συνήθεις κατασκευές και για σπάνιες περιπτώσεις ενός ισχυρού σεισμού, να επιβαρυνθεί η κατασκευή με ιδιαίτερο κόστος ώστε να εξασφαλισθεί η ελαστική συμπεριφορά.
Πρακτικοί κανόνες αντισεισμικής κατασκευής
Είναι κανόνες που μπορούν να γίνουν κατανοητοί από τους μη ειδικούς πολίτες και αφορούν τη μορφή των κατασκευών και τα υλικά κατασκευής τους.
Η μορφή ενός τεχνικού έργου παίζει σημαντικό ρόλο στην απόκριση του έργου στη σεισμική κίνηση. Μπορούμε γενικά να πούμε ότι καλύτερη συμπεριφορά έχει η κατασκευή που είναι απλή, συμμετρική, δεν παρουσιάζει εξαιρετική επιμήκυνση κατά την οριζόντια ή την κατακόρυφη διάσταση, έχει ομοιόμορφη και συνεχή κατανομή της δυσκαμψίας και αντοχής της, έχει οριζόντια στοιχεία που συνδέονται με τα κατακόρυφα με κατάλληλες συνδέσεις και έχει σωστή θεμελίωση λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εδάφους.
Η επιλογή επίσης των υλικών κατασκευής παίζει σημαντικό ρόλο, πέρα από τους οικονομικούς ή άλλους παράγοντες. Οι βασικές τους ιδιότητες πρέπει να είναι η υψηλή πλαστιμότητα, ο μεγάλος λόγος της αντοχής τους προς το βάρος, η ομοιογένειά τους και η δυνατότητα ανθεκτικής σύνδεσής τους.